Signal no. 3. Ito ang linyang hinihintay ko kadalasan tuwing malakas ang ulan at di maganda ang panahon. Sa ganitong dahilan, nagagawa kong gawin ang ang mga bagay na gusto ko. Halimbawa na lamang ay ang mahabang pagtulog. Nasisiyahan ako sa tuwing matutulog ako nang matagal. Isa pa, nakakapanood ako ng programang gusto ko sa telebisyon. Lagi kong inaabangan ang mga anime na gusto kong panoorin, o di kaya'y mag-movie marathon sa bahay. Nakakatuwa pa dahil di ko mararanasan ang "super dooper killer glare" ng aking guro na lubhang napakatapang. Walang alalahanin, walang nakakaantok o boring na professor, walang reviews, walang activities at higit sa lahat... walang exam! Ang saya, hindi ba?
Masarap isipin na tatambay ka lang sa loob ng bahay habang kumakain o humihigop ng mainit na sabaw, o di kaya'y mag-soundtrip lang habang nagbabasa ng libro. Nakapag-enjoy ka na, nakatipid ka pa ng pera. Tama! Kapag walang pasok, syempre walang baon, kaya naman, hindi na makukunsumi sina mommy at daddy sa tuwing babanggitin ko ang linyang "Mom, dad, where's my... baon?". Mabuti na nga lang at di pa nila ako nababatukan. Ayun. Laking tipid!
Isa pa, nakakapag-chat o nakakapag-text din ako sa mga kaibigan at kaklase ko. Tuwang-tuwa din sila dahil wala kaming klase.
Ang kaso nga lang, hindi na madadagdagan ang aking kaalaman. Kapag walang pasok, syempre wala ding new knowledge, pero okay lang. Pwede namang mag-self study diba? :D
Ang saya talaga humilata at mag-isip ng gagawin sa buong maghapon! Tulog, kain, pahinga, basa, nood.
Narinig mo na ba ang terminong M.U? Mutual Understanding pero para sa akin, isa itong magulong usapan. Ito yung parang kayo, pero hindi.Tinutukoy nito ang isa't-isa sa espesyal na paraan, pero walang pananagutan. Walang nanliligaw, walang sinasagot. Di ka sigurado sa papel mo sa buhay niya. Di ka dapat umasa na lagi siyang nasa tabi mo. Di ka dapat maghabol. Hindi ka pwedeng mag-selos. Walang TAYO pero may IKAW at AKO. Higit sa magkaibigan pero mas mababa sa magka-ibigan.
Ganyang ganyan ang sitwasyon ko ngayon... magulong usapan. Nagkakilala kami sa isang clan. Nagkatext, nagkatawagan, nagkulitan at nag-asaran sa pamamagitan ng text. At isang araw nagkita kami, at pagkatapos ng pagkikita naming iyon ay madalas na kaming nagkikita at nagkakasama. Nahulog ang loob namin sa isa't-isa. Pero may isang malaking problema sa kung anong relasyon man meron kami... may girlfriend siya.
Usapang puso sa puso, magkahawak ang kamay, gumigimik magkasama, sandalan sa balikat, mahigpit na yakap, goodbye kiss at malambing na papuri. Pero, M.U lang? Tsk, tsk... Ang sakit!
Noong July 20, magkasama kami. Nagpunta ako sa kanila dahil hindi ako nakapunta nung birthday niya, July 19. Mula alas-kuwatro ng hapon hanggang alas-otso ng gabi ay magkasama kami sa bahay nila kasama ang mga pamangkin niya. Pero nang dumating na ang nanay niya, nagpaalam na ako na uuwi na ako. Hinatid niya ako hanggang sa amin, sa Hagonoy. Ang sarap talaga ng pakiramdam kapag kasama mo ang taong mahal mo. Gusto kong maging kami, pero alam na alam kong hindi pwede.
Noong July 24 ay magkasama na naman kami. Nagpunta kami sa kanila, kasama ang iba naming ka-clan. Nag-inuman lang sila sa kanila. Pagkatapos nilang uminom ay hinatid na niya ako sa Hagonoy. Di pa ako umuwi noon. Nagpunta pa kami ng bayan ng Hagonoy, nanood ng Sacs Night. Tapos nagpalit kami ng cellphone nung gabing yun, di namin alam ang dahilan namin kung bakit pareho naming gusto magpalit ng cellphone. Nagtrip lang siguro kaming dalawa. :)
Mahal na mahal ko na talaga siya, iba na ang nararamdaman ko.
May mga bagay na kahit gusto mo, kailangan nang bitawan. May mga tao na kahit napapasaya ka, kailangan iwasan. May nga desisyon na dapat gawin kahit napipilitan lang. At may mga pagkakataon na kapag ginawa mo ang tama, ikaw pa din ang nahihirapan.
Sinubukan ko siyang iwasan, pero di ko din nakaya.Tiniis ko siyang di replayan at di sagutin ang mga tawag niya, pero di ko naiwasan. Naisip ko kasi nung mga oras na iyon na masasaktan lang ako sa kanya, dahil nga may girlfriend siya. Pero nitong July 27 ng madaling-araw, mga ala-una na noon ay tumawag siya. Nasa labas daw siya ng bahay namin, tinignan ko naman. Lumabas ako at nakita ko na nandun nga siya. Lasing pala siya at nangungulit, nagpunta lang pala siya para manghingi ng isang halik. Para tumigil na at umuwi na siya ay binigay ko naman sa kanya ang gusto niya.Hianlikan ko siya sa pisngi niya. At pagkatapos noon ay umuwi na nga siya sa Malolos. Di ko alam sa sarili ko kung bakit ako nagpapakatanga para sa kanya. Pero ito na lang sinasabi ko sa sarili ko, "Matiyaga lang talaga ako sa mga taong sobrang mahal ko.".
Nagkita na naman kami nung July 30, nagpalit na ulit kami ng cellphone. Kinabukasan noong July 31, ay magkasama na naman kami. Birthday ng kabarkada ko at kasama ko siyang nagpunta doon. Pinakilala ko siya sa mga kabarkada ko bilang kaibigan o katropa. Gustuhin ko man kasing maging kami, bumabalik pa rin sa katotohanan na iba pa rin talaga yung mahal sa mahalaga.
At ang isa sa pinakamahirap na sitwasyon sa buhay kong ito ay yung gustuhin ko man na ipagsigawan sa buong mundo na mahal ko siya, ay alam ng mundo na may iba siyang mahal at alam kong di ako pwedeng makipagkompetensya sa kanya. Ang nagpapahirap pa sa sitwasyon namin ay ang pagiging malapit na magkaibigan namin. Pwede kong sabihin na kanya ang lahat-lahat, pwera lang sa nararamdaman ko para sa kanya.
Hanggang ngayon ay ganoon pa din ang takbo ng buhay namin. Mahal ko siya, mahal niya daw ako, pero mahal n iya din daw ang girlfriend niya. Iniisip ko na lang na ito ang pinakamagandang paraan para mapalapit sa kaniya. Ang pagiging kaibigan. Walang labis, walang kulang. Ito lang ang kaya niyang ipaglaban. Ayos na sa kanya ito eh. Ang magulong usapan.
May umiikot na text message na ganito ang nilalaman "Kapag may nakatitig sa iyo, dalawa lang ang ibig sabihin nito: may mali sa iyo o may tama siya sa iyo" Alinman sa dalawang ito ay maaaring maging posible kapag nakatitig sa iyo ang crush mo.
Kapag nakatitig sa iyo ang crush mo, masarap sa pakiramdam. Alam mo kasing may humahanga rin sa iyo. Masarap malaman na may taong ikaw ang pinag-uukulan ng pansin. Ikaw ang sentro ng kanyang mga mata at ikaw ang bida para sa kanya.
Kapag alam mong may humahanga sa iyo, para na ring hinahamon mo ang sarili mo sa maraming bagay. Gusto mo na laging maayos ang iyong itsura, nagiging pino at tama ang iyong mga kilos at nagpapakitang gilas ka. Hinahamon mo ang iyong sarili na gumawa ng mga bagay na may positibong marka sa madla at sa kanya.
Kapag alam mong may humahanga sa iyo, ayaw mong mapahiya. Syempre, hindi ka gagawa ng mga bagay na ikasisira mo.. Konting matalisod ka lang habang naglalakad ay malaking kahihiyan lalo't nakatitig siya sa iyo. Konting magkamali ka lamang ng sasabihin ay makakasira na ng imahe mo. Kung baga ay takot kang ma-turn off siya sa iyo.
Ngunit bakit nga ba gustong-gusto natin na tinititigan tayo ng mga crush natin? Kahit ako, aaminin ko, gustong-gusto ko na tinititigan din ako ng crush ko. Mayroon kasing "kilig" na nararamdaman kahit na sabihin pa nating "hindi noh!". Hindi natin maikakailang kinikilig tayo. Hindi natin maloloko ang ating sarili. Maaari din kasing sa ganitong mga "crush" magsimula ang relasyon konsumisyon, depende sa pagkaresponsable ng tao.
Sa mga pagtitig na ito, maaaring magsimula ang lahat. Dapat tayong maging responsable sa lahat ng bagay lalo na sa mga bagay na gusto natin.
Gusto ko yung panlilibre sa akin ng mga kaibigan ko, dahil hindi lang ako nakakatipid, iwas pa ako sa gastos. Katulad na lamang sa pagpasok sa eskwelahan kapag magkakasama kaming mga magkakaibigan at nagkayayaang kumain. Libre nila iyon at natutuwa ako dahil di ko magagastos ang pera ko at pwedeng-pwede ko pa iyong ipunin para ipangbili ng mga bagay na gustong-gusto ko.
Minsan, kapag nililibre nila ako, hindi kagad mahahalata na wala akong pera, kusa naman nilang ginagawa iyon, at hindi ako nagprepresinta na ilibre nila ako. At kaya nga panlilibre, ibig sabihin, bukal sa loob nila na gawin iyon.
Sa pagkakataong yun, malalaman mo din ang ugali ng isang kaibigan o higit pa. Mas mapapalapit ka sa kanila. Minsan, hindi maiiwasang magkayayaan kaming pumunta sa isang lugar o gumimik. Mag-eenjoy ka nang walang iniintinding gastos.
Pero hindi naman sa lahat ng pagkakataon ay ganoon ang kanilang gagawin. Hindi naman sa umaasa lang ako sa kanila. Dadating din yung oras na ako yung babawi sa kanila at dapat ay matuto tayong magpasalamat sa mga ginagawa ng mga kaibigan natin. Hindi lang sa panlilibre nila kaya ko sila naging kaibigan, dala na din yun ng aking mabuting pakikisama sa bawat isa sa kanila.
Naniniwala ako na lahat ng estudyante ay may kanya-kanyang kagustuhan. Maaaring materyal man o hindi. Pero nasisiguro ko na mas marami tayong naiisip na gustong materyal na bagay, iyong nabibili ng pera. Ang kaso, kulang ang allowance natin para dito. Kaya nga ba nasasabihan ng karamihan sa atin ay "Kailangan ko ng dagdag sa allowance ko.". Ako, marami rin akong gusto. Ako pa?! Ilan sa mga ito ay load, bagong gadget, at bilang kabataan na sumasabay sa uso, gusto ko ng bagong damit at accesories.
Siguro naman ay pamilyar tayong lahat sa salitang text message, at lalo naman siguro ang mga salitang textmate at unli. Ilan lang ito sa mga salitang halos araw-araw na binabanggit ng mga mamamayan ng Pilipinas, to be more specific, ng mga kabataan. Eh halos kalahati ng mga allowance nila eh dun napupunta sa load. Paano ba naman ay karamihan sa kanila ay adik sa text. Isa ako sa nga kabataang iyon. Dahil sa text lang ay nakakausap at nakakamusta ko ang mga kaibigan at kamag-anak ko na nasa malayong lugar, pati na din ang special someone ko, ika nga. At dahil sa kagustuhan kong makatext siya lagi, pati load niya ay sinasagot ko na. Minsan nga, para lang magka-load kami ay tinitipid ko ang sarili ko, kaya hinihiling ko na sana ay madagdagan ang baon ko.
Cellphone, MP4, Laptop, Iphone, etc. Ilan lang yan sa mga bagong gadget na gusto ko. Sino ba namang hindi nagnanasa na magkaroon ng mga ito? Kaya gusto ko nito kasi naiinggit ako kapag mayroon akong kaibigan na may ganito. Ang tingin kasi sa'yo ng tao kapag meron ka nito ay mayaman ka, kakaiba. Saka minsan, nakakatulong ito sa pag-aaral. Halimbawa na lamang ay ang laptop. Imbes na maghintay ka ng napakatagal sa computer shop ay makakapag-research ka kagad.
At ang panghuli, gusto ko ng dagdag na baon kasi gusto kong makabili ng original at branded na damit. Iyong high heels, boots, at sandals. Lagi ko kasing nakikita ang tita ko na maayos at magaganda ang gamit.
Ilan lang ang mga ito sa nais kong mabili pero dahil sa kulang sa pera ay hindi ko makuha. Kaya ang sigaw ko ay... "Baon, baon additon please!"
Saya ng buhay kung araw-araw ay ganito. Kung ito ang ekspiryensya ko lagi, malamang pawi kaagad ang pagkakunot ng kilay ko. "Hay naku! Wala pa ngang pumapasok sa isipan ko, ni alam kong kawalan pa nga ako pero aaminin ko, sumasaya ang araw ko kapag nangyari ito sa loob ng isang linggo..." Ano pa ba ang tinutukoy ko? Eh di ang maagang pag-dismissed ni teacher ng klase ko!
Madalas mag-OT si prof, lalo na kung may mga pagsasanay pang dapat gawin sa klase. Kung dumating ay mukhang nagmamadali pa, pero alam ko na ang dulot ng overtime na ito ay nakakadagdag ng kaalaman sa isipan ko. Bueno, sige nga, nakasisigurado ako na ayaw at asar ka sa mga pangyayaring tulad nito lalo na kung inis ka din sa professor na napunta sa'yo.
Malimit kung gawin ng isang prof ang ganitong senaryo:
"Oh class, maaga ko kayong palalabasin ngayon, may mahalaga kasi akong pupuntahan."
Kung sa unang pagpapaliwanag niya ay nagbibingi-bingihan ka lamang, dahil sa ayaw mo mo ng talakayan, naku! Dito, daig mo pa ang kuneho sa talas ng pandinig mo!
Nataranta at kitang-kita ang pagkasabik sa mukha nang bitbitin ang bag sabay karipas paglabas. Kulang na lang ay daanin sa sayaw upang mailabas ang walang kaparang katuwaan. Tuwang-tuwa? Daig pa yata ang nanalo sa lotto nito. Kung sa bagay, pupwede mo nga naman na gawing parke ang eskwela dahil sa marami ka pang oras na natitira.
Pero paano kung sabihin ni teacher na "mag-advanced reading" na lamang dahil nga sa maagang lumabas at may pagsusulit pa sa susunod na pagkikita! Ewan ko na lang... Basta, kapag maaga ang uwian at walang overtime, pakiramdam ko na maaga ang pagdiriwang ng kapaskuhan.
Sa buhay ng isang estudyante, nagsisilbing pagdiriwang na kapag ang paglabas ay maaga. Ngunit, magkakaroon ito ng di magandang dulot sa atin. Advanced reading? Give me a break!
"Syempre, syempre pandelemon!" paborito ito dahil nakakasobra sa baon.
Huwag nang ikunot ang kilay, si prof hinding-hindi sasablay kaya umamin ka, ito'y gustong-gusto mo din... pag-dismissed niya ng maaga sa klase ay palagiin nang kasiyahan sa buhay ng estudyante.
